I. Prawdziwa historia Tybetu
Tybet jest
nieodłączną historycznie
częścią Chin. Został w XIII wieku, za
czasów dynastii Yuan, ustalony jako administracyjny
obszar podlegający chińskiemu cesarzowi i
oficjalnie wpisany na mapę Chin. Nastepnie, za dynastii
Ming władza nadal utrzymywała swe suwerenne prawa
do Tybetu. Zaś po wieku XVII dynastia Qing jeszcze
bardziej umocniła swą władzę w Tybecie.
Cesarze dynastii Qing w latach 1653 i 1713 potwierdzali
kolejno autentyczność V wcielenia Dalajlamy i V
wcielenia Panczen Erdeni, oficjalnie nadawali im
godność, i ustalali ich polityczną i
religijną pozycję w Tybecie. Od tego czasu takie
potwierdzenie przez Rząd Centralny Chin
autentyczności wcielenia kolejnych
Dalajlamów i Panczen Erdeni i ich intronizacji
stało się ustalonym systemem. Rząd Centralny
ustanowił w 1727 roku Urząd Gubernatora Tybetu,
który jako przedstawiciel władz centralnych
prowadził kontrolę nad miejscowym administrowaniem
w Tybecie. W 1793 roku opublikowano Status Zatwierdzony
przez Cesarza w sprawie Administrowania w Tybecie, w
którym Rząd Centralny uregulował
szczegółowe zasady polityczne, ekonomiczne, spraw
zagranicznych, religijnych i obrony militarnej, które
miały zastosowanie w Tybecie.
Za czasów Republiki
Chińskiej, Rząd Centralny podobnie jak za dynastii
Yuan, Ming i Qing również administrował
Tybetem. Zorganizował struktury administracyjne z
biurem w Lhasie, których zadaniem było
zarządzanie Tybetem. Przedstawiciele tybetańscy
obejmowali stanowisko posłów i brali udział w
obradach Zgromadzenia Ogólnochińskiego. Po
śmierci XIII wcielenia Dalajlamy i IX wcielenia Panczen
Erdeni rząd Republiki Chińskiej uznawał za
autentyczne ich kolejne wcielenia, nawet posłał
swego przedstawiciela by przewodniczył ceremonii
intronizacji XIV wcielenia Dalajlamy (czyli tego
zbiegłego dzisiaj za granicę) i X wcielenia
Panczen Erdeni oraz ich przejęcia urzędu.
Po ustanowieniu
Chińskiej Republiki Ludowej w 1949 roku jej
rząd w 1950 roku oficjalnie poinformował
miejscową władzę tybetańską, by
przysłała przedstawicieli do Pekinu na rozmowy na
temat pokojowego wyzwolenia Tybetu. W lutym 1951 roku
Dalajlama przyjął propozycję i
wysłał delegację z Apei Awanjinmei na czele z
pełnomocnistwami do rozwiązania wszystkich spraw
dotyczących negocjacji z Rządem Centralnym.
23 maja tegoż roku Rząd Centralny i
przedstawiciele miejscowego rządu w Tybecie doszli do
porozumienia w sprawie pokojowego wyzwolenia Tybetu i
podpisali "Porozumienie między Ludowym Rządem
Centralnym a Miejscowym Rządem Tybetu o Pokojowym
Wyzwoleniu Tybetu". Sam Dalajlama zatelegrafował
do Przewodniczącego Mao Tsedonga z wyrazami poparcia i
chęci wykonania tego Porozumienia. W kwietniu 1956 roku
Dalajlama stał się Przewodniczącym Komitetu
Przygotowawczego Tybetańskiego Regionu Autonomicznego.
We wrześniu 1965 roku Tybetański Region
Autonomiczny został oficjalnie powołany do
życia.
Powyższe świadczy
wyraźnie o tym, iż Rząd Centralny Chin
już od siedmiu stuleci, od czasów dynastii Yuan
sprawuje faktyczną władzę w Tybecie. Tybet
nigdy nie był niepodległym
państwem.
II. Dzień
dzisiejszy Tybetu
Przed wyzwoleniem pokojowym w Tybecie pod
rządami Dalajlamy panował teokratyczny
feudalno-niewolniczy ustrój, bardzo podobny do
feudalno-pańszczyźnianego ustroju
średniowiecznej Europy. Niecałe 5% ludności
Tybetu stanowiła warstwa dygnitarzy, szlachta i
najwyżsi dostojnicy religijni, w ich rękach
była całość ziemi uprawnej, hodowli,
lasów, wzgórz i rzek, większość
bydła, mieli oni nad Tybetańczykami
władzę życia i śmierci, lud był ich
pańszczyźnianym chłopem, niewolnikiem bez
osobistej wolności i żadnej pozycji politycznej. W
1959 roku przeprowadzono w Tybecie reformę
demokratyczną i zlikwidowano zacofany system
feudalno-niewolniczy. Powstanie w 1965 roku
Tybetańskiego Regionu Autonomicznego i realizacja
polityki autonomiczności narodowościowej,
systemowo zagwarantowały Tybetańczykom polityczne
prawo do równego udziału w zarządzaniu
sprawami państwowymi, tym samym Tybet wszedł na
nowy etap rozwoju.
Po powstaniu Tybetańskiego Regionu
Autonomicznego, od 30 lat ludność tybetańska
nie tylko cieszy się wszystkimi uprawnieniami
obywatelskimi i politycznymi zawartymi w Konstytucji, a
także zgodnie z prawem różnymi specjalnymi
uprawnieniami prowadzenia autonomii regionu
narodowościowego. Rosną szybko kadry
urzędników o tybetańskim rodowodzie. W 1998
roku urzędników o rodowodzie tybetańskim oraz
innych mniejszości narodowościowych było w
całym regionie 74.9% ogólnej liczby
urzędników. Również swoboda wyznania
jest w Tybecie szczególnie chroniona i szanowana. Od
1980 roku Rząd Centralny i miejscowy rząd Tybetu
zainwestowali w restaurację najważniejszych
świątyń oraz Pałacu Potala i Dazaosi 300
mln yuanów i dużą ilość złota
i srebra. W Tybecie jest dzisiaj 1787 świątyń
i miejsc kultu religijnego. Rząd Centralny
podjął szereg przedsięwzięć w celu
zachowania i rozwoju tradycyjnej bogatej kultury miejscowej,
i zagwarantowania narodowości
tybetańskiej wolności używania i rozwoju
własnego języka i pisma.
Aby przyczyniać
się do szybkiego i wszechstronnego rozwoju Tybetu,
Rząd Centralny opracował i prowadził wiele
specjalnych polityk i uprzywilejowań jak pomoce dla
Tybetu udzielone przez cały kraj. Nie tylko dawał
ogromną ilość dotacji finansowych, inwestycji
w infrastrukturę i specjalnej dopłaty,
również prowadził politykę zwolnień
od podatku. Od 1952 roku do 2001 roku ogólna
dopłata Centralnego Rządu wyniosła 56,900
milionów yuanów. Od 1994 roku Rząd Centralny
oraz pozostałe prowincje i miasta zwiększyły
inwestycje w Tybecie i z całą siłą
poparły rozwój społeczno-ekonomiczny Tybetu.
Od 1994 roku do 2000 roku przeciętny roczny
wzrost PKB Tybetu wyniósł 12.4%, w 2001 roku
ogólne PKB Tybetu wyniosły 13,786 milionów
yuanów, w porównaniu z 1952 rokiem wzrosły o
35 i pół raza. Dziś Tybet ma dwa lotniska
cywilne, 401 elektrowni różnych rodzajów,
22.5 tys kilometrów dróg krytych, a w czerwcu 2001
roku rozpoczęto budowę linii kolejowej
Tybet-Qinghai, która zakończy wreszcie historyczny
"brak kolei w Tybecie".
Okres Reform i Otwarcia
wpłynął też na handel wewnętrzny i
zagraniczny, oraz turystykę w Tybecie. Przez ostatnie
pięć lat Tybet wykorzystywał umownie 125
milionów dolarów kapitałów
zagranicznych. Do 2000 roku ogólne obroty
importowo-eksportowe całego regionu wyniosły 130
mln dolarów, w tym eksport 113 mln dolarów. W 2000
roku Tybet przyjął 598,300 gości, w tym
148,900 było gości z zagranicy.
Rząd Centralny prowadzi
również politykę wsparcia dla edukacji w
Tybecie, jest ona bezpłatna. Koszt pełnej
edukacji, od podstawowej szkoły aż do
ukończenia wyższej uczelni jest pokrywany
całkowicie z kasy państwa. Oprócz tego
również lecznictwo i higiena uległy
widocznemu polepszeniu, dzięki temu średnie
życie w Tybecie wydłużyło się od 35
lat do 67 lat.
Prawdziwa historia Tybetu i Dzień dzisiejszy Tybetu
2004-06-09 17:00